Nu het natter en kouder wordt, geldt bij ons in huis de regel: je doet de deur bij binnenkomst achter je dicht. Logisch, anders gaat het tochten of komt er onnodig veel kou naar binnen. De kou moet je buiten houden. Een regel is een regel, dus heeft die consequenties als je het niet doet. Nee, we hebben er geen straffen voor afgesproken. Wel is er indirect al een consequentie merkbaar voor het hele huis, naast de energieverspilling laat je ook de huisgenoten in de kou staan.
De liefdestemperatuur in de wereld waarin we leven is onder het vriespunt gedaald. De rillingen staan op je lijf als je weer een van de vele tragische verhalen hoort of wanneer je kijkt naar de realiteit hoe we als mensen met elkaar omgaan. Linksom of rechtsom word je er in meegenomen. In die verkilling van de liefde, want zo noemt Jezus het in Mattheus 24 klinkt de oproep om Gods Woord trouw te blijven. Als het ware zegt Hij: 'laat in deze laatste tijden de liefde die Ik in jou geef niet verkillen. Laat de deuren niet open staan zodat, door allerlei gebeurtenissen, de liefde op de tocht staat.'
Je leest een opmerkelijke combinatie: omdat de wetteloosheid hand over hand toeneemt, verkilt de liefde. We verlaten Gods wetten, Zijn heilige instellingen. Dáárom wordt het steeds killer in de wereld en soms ook in de kerk of bij mij in huis. Dus, niet omdat de warmte verdwijnt zetten we ’s winters de deur maar open (dát is de wereld op zijn kop), maar omdat de deur open staat verdwijnt de warmte en wordt het kil in huis.
Hoe zorgen we ervoor dat ‘Jaap de Vries’ of ‘Hans van der Tocht’ niet naar binnen komen? Doordat we met elkaar de deur achter ons dichtdoen.
Gods wetten, Zijn instellingen, Zijn heilige Woord, het is dat wat geschreven staat en Gods Geest in ons uit wil werken. Deze intrinsieke motivatie doet mij ertoe schrijven: laat de liefde in u blijven. Blijf in Hem en Hij in u. De gouden regel, om met liefde vervult te blijven, zodat je vurig kunt blijven liefhebben: God boven alles en je naaste als jezelf.