Sommige woorden raken en blijven bij je haken. Zo ook afgelopen zondag:
'God leidde Zijn volk, als een kudde, door de hand van Mozes en Aaron'.
Het ging dwars door de zee van de onmogelijkheid en door de woestijn heen.
Die lange woestijnperiode, waar God Zijn volk (op)voedde en Zijn Woord toevertrouwde.
Al braken er regelmatig conflicten uit, toch haalde je het niet in je hoofd om alleen verder te gaan.
Een paar dagen alleen dwalen door de woestijn zal wel gaan, maar als het langer duurt, vrees ik dat je ten dode opgeschreven was.
Jezus wil ook de gelovigen niet als een stel individualisten solistisch door dit leven leiden. De in de huidige crisis onstane situatie is voor ons niet het nieuwe normaal. Alleen door het leven gaan, is abnormaal in het Koninkrijk van God. God brengt mensen bij elkaar in een geestelijk familie.
We zijn in die familie verplicht aan elkaar om zorg te dragen. Om naar elkaar om te zien.
Hoe breng jij dit in deze corona-tijd er vanaf? Ben je bezig om als individu zo goed mogelijk er doorheen te komen? Of ben je verbonden met je familie? Floreer jij in de gemeente of zoek je juist nog aansluiting met de kudde?
Juist in deze crisistijd is het goed om je leven goed te evalueren en bewust een juiste koers in te zetten.
De dienst nakijken?
Comments